| نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد | که روز محنت و غم رو به کوتهی آورد | |
| به مطربان صبوحی دهیم جامه چاک | بدین نوید که باد سحرگهی آورد | |
| بیا بیا که تو حور بهشت را رضوان | در این جهان ز برای دل رهی آورد | |
| همی‌رویم به شیراز با عنایت بخت | زهی رفیق که بختم به همرهی آورد | |
| به جبر خاطر ما کوش کاین کلاه نمد | بسا شکست که با افسر شهی آورد | |
| چه ناله‌ها که رسید از دلم به خرمن ماه | چو یاد عارض آن ماه خرگهی آورد | |
| رساند رایت منصور بر فلک حافظ | که التجا به جناب شهنشهی آورد |
| دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد | ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد | |
| خدا را ای نصیحتگو حدیث ساغر و می گو | که نقشی در خیال ما از این خوشتر نمی‌گیرد | |
| بیا ای ساقی گلرخ بیاور باده رنگین | که فکری در درون ما از این بهتر نمی‌گیرد | |
| صراحی می‌کشم پنهان و مردم دفتر انگارند | عجب گر آتش این زرق در دفتر نمی‌گیرد | |
| من این دلق مرقع را بخواهم سوختن روزی | که پیر می فروشانش به جامی بر نمی‌گیرد | |
| از آن رو هست یاران را صفاها با می لعلش | که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی‌گیرد | |
| سر و چشمی چنین دلکش تو گویی چشم از او بردوز | برو کاین وعظ بی‌معنی مرا در سر نمی‌گیرد | |
| نصیحتگوی رندان را که با حکم قضا جنگ است | دلش بس تنگ می‌بینم مگر ساغر نمی‌گیرد | |
| میان گریه می‌خندم که چون شمع اندر این مجلس | زبان آتشینم هست لیکن در نمی‌گیرد | |
| چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را | که کس مرغان وحشی را از این خوشتر نمی‌گیرد | |
| سخن در احتیاج ما و استغنای معشوق است | چه سود افسونگری ای دل که در دلبر نمی‌گیرد | |
| من آن آیینه را روزی به دست آرم سکندروار | اگر می‌گیرد این آتش زمانی ور نمی‌گیرد | |
| خدا را رحمی ای منعم که درویش سر کویت | دری دیگر نمی‌داند رهی دیگر نمی‌گیرد | |
| بدین شعر تر شیرین ز شاهنشه عجب دارم | که سر تا پای حافظ را چرا در زر نمی‌گیرد |
| صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد | دل شوریده ما را به بو در کار می‌آورد | |
| من آن شکل صنوبر را ز باغ دیده برکندم | که هر گل کز غمش بشکفت محنت بار می‌آورد | |
| فروغ ماه می‌دیدم ز بام قصر او روشن | که رو از شرم آن خورشید در دیوار می‌آورد | |
| ز بیم غارت عشقش دل پرخون رها کردم | ولی می‌ریخت خون و ره بدان هنجار می‌آورد | |
| به قول مطرب و ساقی برون رفتم گه و بی‌گه | کز آن راه گران قاصد خبر دشوار می‌آورد | |
| سراسر بخشش جانان طریق لطف و احسان بود | اگر تسبیح می‌فرمود اگر زنار می‌آورد | |
| عفاالله چین ابرویش اگر چه ناتوانم کرد | به عشوه هم پیامی بر سر بیمار می‌آورد | |
| عجب می‌داشتم دیشب ز حافظ جام و پیمانه | ولی منعش نمی‌کردم که صوفی وار می‌آورد |
| چه مستیست ندانم که رو به ما آورد | که بود ساقی و این باده از کجا آورد | |
| تو نیز باده به چنگ آر و راه صحرا گیر | که مرغ نغمه سرا ساز خوش نوا آورد | |
| دلا چو غنچه شکایت ز کار بسته مکن | که باد صبح نسیم گره گشا آورد | |
| رسیدن گل و نسرین به خیر و خوبی باد | بنفشه شاد و کش آمد سمن صفا آورد | |
| صبا به خوش خبری هدهد سلیمان است | که مژده طرب از گلشن سبا آورد | |
| علاج ضعف دل ما کرشمه ساقیست | برآر سر که طبیب آمد و دوا آورد | |
| مرید پیر مغانم ز من مرنج ای شیخ | چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد | |
| به تنگ چشمی آن ترک لشکری نازم | که حمله بر من درویش یک قبا آورد | |
| فلک غلامی حافظ کنون به طوع کند | که التجا به در دولت شما آورد |
| به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد | که خاک میکده کحل بصر توانی کرد | |
| مباش بی می و مطرب که زیر طاق سپهر | بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد | |
| گل مراد تو آن گه نقاب بگشاید | که خدمتش چو نسیم سحر توانی کرد | |
| گدایی در میخانه طرفه اکسیریست | گر این عمل بکنی خاک زر توانی کرد | |
| به عزم مرحله عشق پیش نه قدمی | که سودها کنی ار این سفر توانی کرد | |
| تو کز سرای طبیعت نمی‌روی بیرون | کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد | |
| جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی | غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد | |
| بیا که چاره ذوق حضور و نظم امور | به فیض بخشی اهل نظر توانی کرد | |
| ولی تو تا لب معشوق و جام می خواهی | طمع مدار که کار دگر توانی کرد | |
| دلا ز نور هدایت گر آگهی یابی | چو شمع خنده زنان ترک سر توانی کرد | |
| گر این نصیحت شاهانه بشنوی حافظ | به شاهراه حقیقت گذر توانی کرد |
| سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد | وآن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد | |
| گوهری کز صدف کُوْن و مکان بیرون است | طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد | |
| مشکل خویش برِ پیرِ مُغان بردم دوش | کو به تاییدِ نظر حلّ معما می‌کرد | |
| دیدمش خرم و خندان، قدحِ باده به دست | و‌اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد | |
| گفتم: «این جام جهان‌بین به تو کِی داد حکیم؟» | گفت: «آن روز که این گنبد مینا می‌کرد» | |
| بی‌دلی، در همه احوال، خدا با او بود | او نمی‌دیدش و از دور "خدایا" می‌کرد | |
| این همه شعبده خویش که می‌کرد اینجا | سامری پیش عصا و ید بیضا می‌کرد | |
| گفت: «آن یار، کز او گشت سر دار بلند، | جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد» | |
| فیض روح القدس ار باز مدد فرماید | دیگران هم بکنند آن چه مسیحا می‌کرد | |
| گفتمش «سلسله‌ی زلف بتان از پی چیست؟» | گفت: «حافظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد!» |
| یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد | به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد | |
| آن جوان‌بخت که می‌زد رقم خیر و قبول | بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد | |
| کاغذین جامه به خونآب بشویم که فلک | رهنمونیم به پای علم داد نکرد | |
| دل به امید صدایی که مگر در تو رسد | ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد | |
| سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر | آشیان در شکن طره شمشاد نکرد | |
| شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار | زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد | |
| کلک مشاطه صُنعش نکشد نقش مراد | هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد | |
| مطربا! پرده بگردان و بزن راه عِراق | که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد | |
| غزلیات عراقیست سرود حافظ | که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد؟ |
| رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد | صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد | |
| سیل سرشک ما ز دلش کین به درنبرد | در سنگ خاره قطره باران اثر نکرد | |
| یا رب تو آن جوان دلاور نگاه دار | کز تیر آه گوشه نشینان حذر نکرد | |
| ماهی و مرغ دوش ز افغان من نخفت | وان شوخ دیده بین که سر از خواب برنکرد | |
| می‌خواستم که میرمش اندر قدم چو شمع | او خود گذر به ما چو نسیم سحر نکرد | |
| جانا کدام سنگ‌دل بی‌کفایتیست | کو پیش زخم تیغ تو جان را سپر نکرد | |
| کلک زبان بریده حافظ در انجمن | با کس نگفت راز تو تا ترک سر نکرد |
| دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد؟ | چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد؟ | |
| آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت | وه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد | |
| اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار | طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد | |
| برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر | وه که با خرمن مجنون دل‌افگار چه کرد | |
| ساقیا! جام مِی‌ام ده؛ که نگارنده غیب | نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد | |
| آن که پرنقش زد این دایره مینایی | کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد | |
| فکر عشق، آتش غم در دل حافظ زد و سوخت | یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد |
| دل از من برد و روی از من نهان کرد | خدا را با که این بازی توان کرد | |
| شب تنهاییم در قصد جان بود | خیالش لطف‌های بی‌کران کرد | |
| چرا چون لاله خونین دل نباشم | که با ما نرگس او سرگران کرد | |
| که را گویم که با این درد جان سوز | طبیبم قصد جان ناتوان کرد | |
| بدان سان سوخت چون شمعم که بر من | صراحی گریه و بربط فغان کرد | |
| صبا گر چاره داری وقت وقت است | که درد اشتیاقم قصد جان کرد | |
| میان مهربانان کی توان گفت | که یار ما چنین گفت و چنان کرد | |
| عدو با جان حافظ آن نکردی | که تیر چشم آن ابروکمان کرد |
تعداد صفحات : 43
شعر های عاشقانه از مولانا