{{ب|نِفاق و زِرق نبخشد
| چو باد، عزم سر کوی یار خواهم کرد | نفس به بوی خوشش مُشکبار خواهم کرد | |
| به هرزه، بی می و معشوق، عمر می‌گذرد | بطالتم بس! از امروز کار خواهم کرد | |
| هر آبروی که اندوختم ز دانش و دین | نثارِ خاکِ رهِ آن نگار خواهم کرد | |
| چو شمعِ صُبحدمم شد ز مِهر او روشن | که عُمر در سر این کار و بار خواهم کرد | |
| به یادِ چَشمِ تو خود را خراب خواهم ساخت | بنای عهد قدیم اُستُوار خواهم کرد | |
| صبا کجاست که این جان خون گرفته چو گُل | فدای نِکهَت گیسوی یار خواهم کرد |
| صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد | بنیاد مکر با فلک حقه باز کرد | |
| بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه | زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد | |
| ساقی بیا که شاهد رعنای صوفیان | دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد | |
| این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت | و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد | |
| ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم | زان چه آستین کوته و دست دراز کرد | |
| صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت | عشقش به روی دل در معنی فراز کرد | |
| فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید | شرمنده ره روی که عمل بر مجاز کرد | |
| ای کبک خوش خرام کجا می‌روی بایست | غره مشو که گربه زاهد نماز کرد | |
| حافظ مکن ملامت رندان که در ازل | ما را خدا ز زهد ریا بی‌نیاز کرد |
| بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد | هلال عید به دور قدح اشارت کرد | |
| ثواب روزه و حج قبول آن کس برد | که خاک میکده عشق را زیارت کرد | |
| مقام اصلی ما گوشه خرابات است | خداش خیر دهاد آن که این عمارت کرد | |
| بهای باده چون لعل چیست جوهر عقل | بیا که سود کسی برد کاین تجارت کرد | |
| نماز در خم آن ابروان محرابی | کسی کند که به خون جگر طهارت کرد | |
| فغان که نرگس جماش شیخ شهر امروز | نظر به دردکشان از سر حقارت کرد | |
| به روی یار نظر کن ز دیده منت دار | که کار دیده نظر از سر بصارت کرد | |
| حدیث عشق ز حافظ شنو نه از واعظ | اگر چه صنعت بسیار در عبارت کرد |
| روشنی طلعت تو ماه ندارد | پیش تو گل رونق گیاه ندارد | |
| گوشه ابروی توست منزل جانم | خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد | |
| تا چه کند با رخ تو دود دل من | آینه دانی که تاب آه ندارد | |
| شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت | چشم دریده ادب نگاه ندارد | |
| دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری | جانب هیچ آشنا نگاه ندارد | |
| رطل گرانم ده ای مرید خرابات | شادی شیخی که خانقاه ندارد | |
| خون خور و خامش نشین که آن دل نازک | طاقت فریاد دادخواه ندارد | |
| گو برو و آستین به خون جگر شوی | هر که در این آستانه راه ندارد | |
| نی من تنها کشم تطاول زلفت | کیست که او داغ آن سیاه ندارد | |
| حافظ اگر سجده تو کرد مکن عیب | کافر عشق ای صنم گناه ندارد |
| اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد | نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد | |
| اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر | چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد | |
| فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک | که کس نبود که دستی از این دعا ببرد | |
| گذار بر ظلمات است خضر راهی کو | مباد کاتش محرومی آب ما ببرد | |
| دل ضعیفم از آن می‌کشد به طرف چمن | که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد | |
| طبیب عشق منم باده ده که این معجون | فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد | |
| بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت | مگر نسیم پیامی خدای را ببرد |
| آن که از سنبل او غالیه تابی دارد | باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد | |
| از سر کشته خود می‌گذری همچون باد | چه توان کرد که عمر است و شتابی دارد | |
| ماه خورشید نمایش ز پس پرده زلف | آفتابیست که در پیش سحابی دارد | |
| چشم من کرد به هر گوشه روان سیل سرشک | تا سهی سرو تو را تازه‌تر آبی دارد | |
| غمزه شوخ تو خونم به خطا می‌ریزد | فرصتش باد که خوش فکر صوابی دارد | |
| آب حیوان اگر این است که دارد لب دوست | روشن است این که خضر بهره سرابی دارد | |
| چشم مخمور تو دارد ز دلم قصد جگر | ترک مست است مگر میل کبابی دارد | |
| جان بیمار مرا نیست ز تو روی سال | ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد | |
| کی کند سوی دل خسته حافظ نظری | چشم مستش که به هر گوشه خرابی دارد |
| هر آن که جانب اهل وفا نگه دارد | خداش در همه حال از بلا نگه دارد | |
| حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست | که آشنا سخن آشنا نگه دارد | |
| دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای | فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد | |
| گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان | نگاه دار سر رشته تا نگه دارد | |
| صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی | ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد | |
| چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت | ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد | |
| سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری | که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد | |
| غبار راه راهگذارت کجاست تا حافظ | به یادگار نسیم صبا نگه دارد |
| هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد | سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد | |
| حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است | کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد | |
| دهان تنگ شیرینش مگر ملک سلیمان است | که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد | |
| لب لعل و خط مشکین چو آنش هست و اینش هست | بنازم دلبر خود را که حسنش آن و این دارد | |
| به خواری منگر ای منعم ضعیفان و نحیفان را | که صدر مجلس عشرت گدای رهنشین دارد | |
| چو بر روی زمین باشی توانایی غنیمت دان | که دوران ناتوانی‌ها بسی زیر زمین دارد | |
| بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است | که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشه چین دارد | |
| صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان | که صد جمشید و کیخسرو غلام کمترین دارد | |
| و گر گوید نمی‌خواهم چو حافظ عاشق مفلس | بگوییدش که سلطانی گدایی همنشین دارد |
| دلی که غیب‌نمای است و جامِ‌جم دارد | زِ خاتمی که دمی گُم شود چه غم دارد؟ | |
| به خط و خال گدایان مده خزینه دل! | به دست شاه‌وَشی ده که مُحترم دارد | |
| نَه هر درخت تحمل کند جفای خزان | غلام همت سروَم که این قدم دارد | |
| رسید موسمِ آن، کز طرب، چو نرگس مست | نهد به پایِ قدح هرکه شِش دِرَم دارد | |
| زر از بهای مِی اکنون، چو گُل، دریغ مدار | که عقلِ کل به صدت عیب مُتَّهم دارد | |
| ز سِرِ غیبْ کس آگاه نیست، قصه مخوان! | کدام مَحرَمِ دل ره در این حرم دارد؟ | |
| دلم، که لاف تَجَرد زدی، کنون صد شغل | به بوی زلف تو، با باد صبحدم دارد | |
| مراد دل ز که پرسم؟ که نیست دلداری | که جلوه‌ی نظر و شیوه‌ی کَرَم دارد | |
| ز جَیْبِ خِرقِه‌ی حافظ چه طَرْفْ بتوان بست؟ | که ما صمد طلبیدیم و او صنم دارد |
| کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد | محقق است که او حاصل بصر دارد | |
| چو خامه در ره فرمان او سر طاعت | نهاده‌ایم مگر او به تیغ بردارد | |
| کسی به وصل تو چون شمع یافت پروانه | که زیر تیغ تو هر دم سری دگر دارد | |
| به پای بوس تو دست کسی رسید که او | چو آستانه بدین در همیشه سر دارد | |
| ز زهد خشک ملولم کجاست باده ناب | که بوی باده مدامم دماغ تر دارد | |
| ز باده هیچت اگر نیست این نه بس که تو را | دمی ز وسوسه عقل بی‌خبر دارد | |
| کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد | به عزم میکده اکنون ره سفر دارد | |
| دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد | چو لاله داغ هوایی که بر جگر دارد |
تعداد صفحات : 43
شعر های عاشقانه از مولانا