| آن کس که به دست جام دارد | سلطانی جم مدام دارد | |
| آبی که خضر حیات از او یافت | در میکده جو که جام دارد | |
| سررشته جان به جام بگذار | کاین رشته از او نظام دارد | |
| ما و می و زاهدان و تقوا | تا یار سر کدام دارد | |
| بیرون ز لب تو ساقیا نیست | در دور کسی که کام دارد | |
| نرگس همه شیوه‌های مستی | از چشم خوشت به وام دارد | |
| ذکر رخ و زلف تو دلم را | وردیست که صبح و شام دارد | |
| بر سینه ریش دردمندان | لعلت نمکی تمام دارد | |
| در چاه ذقن چو حافظ ای جان | حسن تو دو صد غلام دارد |
| درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد | نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد | |
| چو مهمانِ خراباتی به‌عزت باش با رندان | که دردِسَر کشی جانا گرت مستی خمار آرد | |
| شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما | بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد | |
| عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است | خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد | |
| بهار عمر خواه ای دل، وگرنه این چمن هر سال | چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هَزار آرد | |
| خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت | بفرما لعل نوشین را که زودش باقرار آرد | |
| در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ | نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد |
| هُمایِ اوجِ سعادت به دام ما افتد | اگر تو را گذری بر مقام ما افتد | |
| حباب‌وار براندازم از نشاط کلاه | اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد | |
| شبی که ماهِ مُراد از افق شود طالع | بُوَد که پرتو نوری به بام ما افتد | |
| به بارگاه تو چون باد را نباشد بار | کِی اتفاق مجال سلام ما افتد؟ | |
| چو جان فدای لبت شد خیال می‌بستم | که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد | |
| خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز | کز این شکار فراوان به دام ما افتد | |
| به ناامیدی از این در مرو؛ بزن فالی | بُوَد که قرعه دولت به نام ما افتد | |
| ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ | نسیم گلشن جان در مشام ما افتد |
| آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد | صبر و آرام تواند به من مسکین داد | |
| وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت | هم تواند کرمش داد من غمگین داد | |
| من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم | که عنان دل شیدا به لب شیرین داد | |
| گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست | آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد | |
| خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن | هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین داد | |
| بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی | خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد | |
| در کف غصه دوران دل حافظ خون شد | از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد |
| دیر است که دلدار پیامی نفرستاد | ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد | |
| صد نامه فرستادم و آن شاه سواران | پیکی ندوانید و سلامی نفرستاد | |
| سوی من وحشی صفت عقل رمیده | آهوروشی کبک خرامی نفرستاد | |
| دانست که خواهد شدنم مرغ دل از دست | و از آن خط چون سلسله دامی نفرستاد | |
| فریاد که آن ساقی شکرلب سرمست | دانست که مخمورم و جامی نفرستاد | |
| چندان که زدم لاف کرامات و مقامات | هیچم خبر از هیچ مقامی نفرستاد | |
| حافظ به ادب باش که واخواست نباشد | گر شاه پیامی به غلامی نفرستاد |
| پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد | وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد | |
| از راه نظر مرغ دلم گشت هواگیر | ای دیده نگه کن که به دام که درافتاد | |
| دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم | چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد | |
| از رهگذر خاک سر کوی شما بود | هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد | |
| مژگان تو تا تیغ جهان گیر برآورد | بس کشته دل زنده که بر یک دگر افتاد | |
| بس تجربه کردیم در این دیر مکافات | با دردکشان هر که درافتاد برافتاد | |
| گر جان بدهد سنگ سیه لعل نگردد | با طینت اصلی چه کند بدگهر افتاد | |
| حافظ که سر زلف بتان دست کشش بود | بس طرفه حریفیست کش اکنون به سر افتاد |
| خسروا! گویِ فلک در خم چوگان تو باد | ساحت کُون و مکان عرصه‌ی میدان تو باد | |
| زلف خاتونِ ظفر، شیفته‌ی پرچم توست | دیده‌ی فتحِ ابد، عاشق جُولان تو باد | |
| ای که انشاءِ عُطارِد صفتِ شوکتِ توست | عقلِ کل چاکرِ طغراکشِ دیوانِ تو باد | |
| طیره‌ی جلوه‌ی طوبیٰ، قدِ چون سرو تو شد | غیرت خُلد برین، ساحت بستان تو باد | |
| نه به تنها حَیَوانات و نباتات و جَماد | هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد! |
| تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد | وجود نازکت آزرده گزند مباد | |
| سلامت همه آفاق در سلامت توست | به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد | |
| جمال صورت و معنی ز امن صحت توست | که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد | |
| در این چمن چو درآید خزان به یغمایی | رهش به سرو سهی قامت بلند مباد | |
| در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد | مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد | |
| هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بیند | بر آتش تو بجز جان او سپند مباد | |
| شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی | که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد |
| روزِ وصلِ دوستداران یاد باد | یاد باد! آن روزگاران یاد باد! | |
| کامم از تلخیِ غم چون زَهر گشت | بانگ نوش شادخواران یاد باد | |
| گرچه یاران فارغند از یاد من | از من ایشان را هزاران یاد باد | |
| مبتلا گشتم در این بند و بلا | کوشش آن حق‌گزاران یاد باد | |
| گر چه صد رود است از چشمم روان | زنده رود باغِ کاران یاد باد | |
| راز حافظ بعد از این ناگفته ماند | ای دریغا! رازداران یاد باد! |
| جمالت آفتاب هر نظر باد | ز خوبی روی خوبت خوبتر باد | |
| همای زلف شاهین شهپرت را | دل شاهان عالم زیر پر باد | |
| کسی کو بسته زلفت نباشد | چو زلفت درهم و زیر و زبر باد | |
| دلی کو عاشق رویت نباشد | همیشه غرقه در خون جگر باد | |
| بتا چون غمزه‌ات ناوک فشاند | دل مجروح من پیشش سپر باد | |
| چو لعل شکرینت بوسه بخشد | مذاق جان من ز او پرشکر باد | |
| مرا از توست هر دم تازه عشقی | تو را هر ساعتی حسنی دگر باد | |
| به جان مشتاق روی توست حافظ | تو را در حال مشتاقان نظر باد |
تعداد صفحات : 43
شعر های عاشقانه از مولانا